حتما متوجه این موضوع شده اید که فرم باسن انسان با تمام موجودات دیگر متفاوت است. باسن بزرگ انسان و حتی فرم باسن او به دلیل زندگی متفاوتش؛ با سایر موجودات فرق دارد. با این مقاله جالب از سایت سلامتی و زیبایی همراه باشید تا به علت تفاوت سایز و فرم باسن انسان با سایر موجودات (چرا باسن انسان متفاوت است؟) بپردازیم.

نگاهی به قلمرو حیوانات بیندازید. حتی نزدیک‌ترین خویشاوندان زنده ما در میان میمون‌های بزرگ (شمپانزه‌ها، بونوبوها و گوریل‌ها) دارای باسن بزرگ به انداره انسان ها نیستند.

دلیل این امر چیست؟

دلیل اصلی این امر، احتمالاً به سبک منحصر به فرد ما در حرکت بازمیگردد. ما تنها پستانداران زنده امروزی هستیم که راه اصلی ما برای رفت و آمد راه رفتن روی دو پا است.

ساختار آناتومیکی که ما عموماً آن را به عنوان “باسن” در نظر می گیریم از بافت چربی تشکیل شده است که در بالای ماهیچه های گلوتئال ما قرار دارد و به لگن استخوانی متصل است.

در نهایت، این شکل لگن ما است که شکل باسن ما را به وجود می آورد. و این مجموعه استخوان‌ها در طول شش یا چند میلیون سال گذشته دستخوش تغییرات عمده‌ای شده است.

لگن چیست

لگن از سه قسمت تشکیل شده است: دو قسمت بی نام (یا “استخوان های لگن”) و ساکروم. هر دو قسمت بی نام نیز از سه استخوان (ایلیوم، ایسکیوم و پوبیس) تشکیل شده است که در طول رشد و نمو با هم ترکیب می شوند.

این ایلیوم است که تفاوت واقعی بین ما و خویشاوندان میمون ما است. ایلیوم شامپانزه نسبتاً بلند و مسطح است و پهلوهای صاف آن رو به جلو و عقب است. از طرف دیگر، ایلیا ما کوتاه است و بیشتر به طرفین منحنی است و لگن ما را کاسه ای شکل می کند.

این تفاوت‌های اندازه و شکل باسن، با تکامل دوپا و سازماندهی مجدد عضلات گلوتئال ما است که راه رفتن عمودی را ممکن می‌سازد.

ماهیچه های گلوتئال

سه ماهیچه گلوتئال عبارتند از gluteus maximus، gluteus medius، و gluteus minimus («گلوتئوس» از کلمه لاتین به معنای «باسن» گرفته شده است، بنابراین «بزرگترین باسن»، «باسن متوسط» و «کوچکترین باسن» است).

تفاوت های باسن در انسان و حیوانات

گلوتئوس ماکسیموس ما (به خصوص قسمت فوقانی) در مقایسه با سایر پستانداران بسیار بزرگ است. این ماهیچه ران را کشیده و به سمت عقب حرکت می دهد و هنگام دویدن یا بالا رفتن از پله ها به ما قدرت می دهد. این چیزی است که به باسن ما بیشترین فرم را می دهد.

با این حال، در میمون‌ها، به اصطلاح «گلوتئال‌های کوچکتر» (گلوتئوس مدیوس و مینیموس) این کار را انجام می‌دهند. بنابراین نیازی نیست که گلوتئوس ماکسیموس بازیگر اصلی باشد.

کاری که گلوتئال‌های کوچک‌ ما انجام می‌دهند این است که کمک می‌کنند وقتی روی یک پا می‌ایستیم باسن‌هایمان به پهلو نیفتد. (همانطور که هر بار که یک قدم به جلو برمی‌داریم).

این شکل منحنی ایلیا ما است که به آنها اجازه می دهد این کار را انجام دهند. با تغییر مکان عضلات و عملکرد آنها.

گلوتئال های کوچک ما به جای قدرت، ثبات را فراهم می کنند. ما می‌توانیم این تغییر در شکل ایلیم و عملکرد گلوتئال استنباط‌ شده را در طول تاریخ تکامل خود دنبال کنیم. ایلیوم به طور کلی در طول زمان کوتاه‌تر، گسترده‌تر و منحنی‌تر شده است. به این معنی که باسن ما در یک سفر چند میلیون ساله برای تبدیل شدن به قطعه الهام‌ بخش آناتومی امروزی بوده است.

چربی باسن

آخرین چیزی که به منحصر به فرد شدن باسن انسان کمک می کند، چربی است. که ممکن است با دوپا شدن ما نیز ارتباط داشته باشد. انسان ها مغز نسبتا بزرگی دارند که انرژی زیادی مصرف می کند.

بدن ما انرژی را به صورت چربی ذخیره می کند. ما درصد نسبتا بالایی از چربی را، نسبت به یک پستاندار غیر آبزی داریم. این امر باعث شده است که انسان شناسان بگویند؛ چربی بدن ما، در زمان های لاغری، به محافظت از مغز ما از نظر متابولیسم کمک می کند.

همچنین از مضرات گذراندن زندگی ما در درختان جلوگیری می کند

اینکه مجبور باشیم تمام وزن خود را روی شاخه های درخت تحمل کنیم و در اثر گرانش وجود داشته باشیم به انرژی زیادی نیاز دارد. (به نظر می رسد اورانگوتان ها در این کار بسیار خوب عمل می کنند. اما آنها قدرت، انعطاف پذیری و تناسب اندام را برای کارکردن دارند).

در حالی که همه این تغییرات بسیار عالی به نظر می‌رسند، چینش ماهیچه‌ها و چربی‌ها در پشت بدن ما با حداقل یک نقطه ضعف مهم مرتبط با باسن همراه است:

وضعیت مدفوع نامطلوب‌تر از بسیاری از پستانداران دیگر

چهارپاهایی مانند شامپانزه را تصور کنید. تنه و پاهایش به هم می رسند و یک زاویه تشکیل می دهند. باسن در گوشه و مقعدش بیشتر به سمت بیرون است. و این دهانه بین باسن های بزرگ گیر نمی کند. برای ما، زاویه ای وجود ندارد. فقط یک خط مستقیم است.